Dag 35 Jasper – Columbia Icefields

We waren wat later op als anders, we hebben niet zo veel haast meer en zitten goed op schema.
We konden buiten in de schaduw eten, in de zon was het te warm.
De herten lieten zich niet zien, we hebben deze vakantie geleerd dat, als het te warm is, en dat is het vaak, dan laten de wilde dieren zich niet zien.
We vertrokken om een uur of elf van de mooie campground, reden de poort uit en gingen de klim maken naar het tramstationnetje van Jasper.
We parkeerden de camper en liepen naar de ticketkassa. Het was bloedje heet, ik ging bijna van mijn graat dus Emmy ging in de rij staan voor ons beiden. De mannen zagen deze trip niet zitten.
Emmy en ik hadden gisteren al besloten dat we dit niet aan ons voorbij wilde laten gaan alleen omdat de mannen niet wilden.
Vanaf ons campingplekje kon je het gebouwtje al zien dat boven op de berg staat waar de kabeltram ophoudt.
We konden tickets bemachtigen voor twaalf uur, dat viel nog mee want het zag er zwart van het volk waarvan de meesten omhoog wilden.
Toen we aan de beurt waren gingen we het trammetje in met zo’n 20 man en daar gingen we omhoog met een noodgang.
De mannen zwaaiden ons uit en al snel kon je geen mensen meer onderscheiden. We gingen naar een hoogte van 2700 meter en daar waren we al in 9 minuten!
Het uitzicht en de rit ernaartoe was echt briljant!
We kwamen uit bij een gebouwtje wat op een brok rots was neergezet en stapten uit.
Ik was wat draaierig, had een paar maanden geleden nog evenwichtsstoornis gehad, dacht daar eigenlijk niet meer aan maar het kwam nu weer even boven.
Ik ging dus maar even voor de zekerheid op een bankje zitten en Emmy liep verder de berg op. Het was ook daar boven loeiheet als de wind even wegviel dus daar voelde ik me ook al niet prettig bij.
Maar de uitzichten rondom maakte heel veel goed en we genoten met volle teugen!
Na zo’ n anderhalf uur stapten we het trammetje weer in en begonnen aan de afdaling.
De mannen waren blij ons weer te zien.
Toen zochten we de campers weer op en reden naar het dorp Jasper, om te tanken, propaan bij te vullen en daarna gingen we eten in een leuk restaurant in Jasper.
Ze hadden wifi dus Cor ging even de iPad halen om het verslag te uploaden. We hebben intussen zoveel foto’s die nog geüpload moeten worden, daar hebben we zeker 20 minuten voor nodig en dat wilden we niet in een restaurant doen dus die houden jullie nog tegoed voor als ik weer eens een goede internetverbinding heb.
Na het eten zochten we nog een plek op waar we water konden laden voor huishoudelijk gebruik want we kamperen al dagen zonder voorzieningen.
Intussen was het zwaar bewolkt geworden, we lieten we Jasper voor wat het was en reden het stadje uit, de Icefields Parkway op.
Voor een hoop mensen is dit een van de allermooiste highways ter wereld, of dat voor ons ook zo zal zijn, na alle natuurwonderen die wij de afgelopen vijf weken hebben mogen aanschouwen, weten we nog niet.
Deze route is op zijn mooist als je hem zuid-noord rijdt, en wij rijden hem andersom omdat dat zo uitkomt, maar de bergketens die we te zien kregen maakten toch ook wel een hele imposante indruk.
Onze eerste stop was bij de Athabasca waterval, waar het heel druk was en de waterval waanzinnig wild was.
Er waren schitterende uitkijkpunten gecreëerd, als je er dichtbij stond kreeg je regelmatig de waterdampen in je gezicht.
Het water viel loodrecht naar beneden en moest door een smalle spelonk zijn weg vinden naar de lager gelegen rivier.
Volgens omstanders was hij extra woest op het moment van het vele bergwater dat naar beneden kwam. Het was een prachtig woest gezicht!
Onze volgende stop was bij de Athabasca Glacier, die onderdeel uitmaakt van de Columbia Icefields. We wisten weer niet wat we zagen, een grote brede gletsjer die hoog vanuit de bergen naar beneden schrijdt, zo mooi!
Je kan deze gletsjer op met een speciaal voertuig met grote wielen of rupswielen maar wij vonden dat we hem zo al prachtig konden zien en hebben dat niet gedaan.
Daarna gingen we op zoek naar een overnachtingsplaats, die we al snel vonden vlakbij de gletsjer, maar hij bleek al pittig vol te staan.
Maar na heel wat heen en weer gerij op de loops hebben we toch een plekje weten te bemachtigen met behulp van een ranger die ons een gehandicaptenplek aanbood.
Emmy en Piet vonden bovenaan een plek, heel ver bij ons vandaan dus we hebben apart gegeten en koffie gedronken. Ze kwamen net nog even buurten en we hebben voor morgen het programma doorgenomen.

.